شعر 001

چون لبت از مصر کی خیزد نبات

کز نباتت می چکد آب حیات

دوستانت زاب حیوان بی نصیب

تشنگان جان داده نزدیک فرات

صانع از روی تو شمعی بر فروخت

دفع ظلمت را میان کاینات

پیش نقش رویت ایمان آورند

بت پرستان زمین سومنات

بود در خوبان نظر کردن حرام

حسنت آمد کرد محو سیئات

از کمند زلف جان آویز تو

جان ندارد هر که می جوید نجات

صبر فرمایی مرا در عاشقی

چون نمایم بر سر آتش ثبات

گر کند چشمت به درویشان نظر

مایه حسن تو را باشد زکات

زندگانی را ز سر گیرد همام

گر به خاکش بگذری بعداز وفات